Mijn verhaal

Mijn verhaal begint ongeveer 50 jaar geleden. Als vijfde in een gezin van zeven zag ik op 17 november 1973 het levenslicht. Ik heb de naam Hilbért gekregen en heb een prachtige onbezorgde jeugd gehad. Thuis was er altijd een soort van gezellige drukte. Op zondag gingen we twee keer naar de kerk en ik kan me nog herinneren dat ik altijd enorm gefascineerd was door hetgeen er in de kerk gebeurde. De dominee die de gemeente toesprak, de muziek, het orgel. Als kind speelden we dat thuis wel eens na. Ik weet nog dat ik toen graag de dominee was. 

Er klonk thuis veel orgel- en pianomuziek en we zongen zondags vaak wat mooie liederen rond het orgel. Ik had een sterke voorkeur voor de piano en kon dan ook een aardig stukje spelen. Hierdoor begon bij mij al vroeg het verlangen te groeien om mijn muzikale talenten, voor zover ik die had, buiten het gezin in te zetten, maar ik wist niet goed hoe ik dat moest aanpakken. De jaren tikten weg en ik was inmiddels getrouwd. Op zeker moment werd ik door een familielid getipt dat men bezig was met het opzetten van een nieuwe praise-band en ze waren nog op zoek naar een toetsenist. Lang verhaal kort, na auditie mocht ik blijven. 

In korte tijd groeiden we als band enorm naar elkaar toe, we waren veel met het geloof bezig en we hielden regelmatig Bijbelstudies. Beetje bij beetje groeide bij mij een verlangen om Zijn kind te zijn. Steeds meer kreeg ik het verlangen en de behoefte om dicht bij Hem te zijn en om vervuld te worden van de Heilige Geest. Pinksteren 2006 besloot ik dan ook om voor die vervulling met de Heilige Geest te laten bidden. Op dat moment werd ik direct vervuld en het ontroerde mij. In een fractie van een seconde ervaarde ik de enorme goedheid van God en zijn liefde voor mij. Een geweldige ervaring die ik mijn leven meedraag.  

In 2009 stopte de band en hoewel ik dacht dat de wereld stil stond (qua muziek) kwam ik geheel toevallig in contact met een zeer enthousiaste jongensband. Een groep van jonge kerels die zelf hun muziek schreven. Zij wilden met hun liederen de wereld in om van God te vertellen. Iets wat ik natuurlijk van harte ondersteunde. Zij zochten nog iemand die het management voor hun wilde doen. We gingen de samenwerking aan. Ik heb een tijd lang voor deze groep mogen werken en ik ontdekte een bijzondere organisatorische kant van mezelf, een eigenschap en/of talent waarvan ik niet wist dat ik die had. De band groeide en groeide en ze werden gezegend. Op een gegeven moment kregen ze de kans om verder begeleid te worden door een professioneler management. Door die stap viel de band niet direct meer onder mijn vleugels en hield mijn werk voor hen op. Voor mij was dat best een wat lastig moment, maar ze waren in goede handen. 

Doordat ik niet meer verbonden was aan één band kreeg ik de mogelijkheid om mij verder te oriënteren op het helpen van andere christelijke artiesten, bands en koren. Mijn netwerk binnen de gospelbands was inmiddels behoorlijk groot en samen met een goede vriend bedachten we het evenement “Band zoekt Kerk”.  Band zoekt Kerk was een concertavond met 10 muziekgroepen.  Deze muziekgroepen werden voorgesteld aan diverse kerken en andere podia die op uitnodiging aanwezig waren. Een concept waar we aan de ene kant kerken hielpen aan een muzikale invulling en aan de andere kant hielpen we artiesten aan een nieuw optreden. Na een succesvolle eerste editie in 2013 volgde er in 2014 nog een editie. Het voelde goed en besloten in 2015 om dit gebeuren onder te brengen in een stichting. We dachten het mooi voor elkaar te hebben, maar dat bleek niet helemaal waar. In de loop van 2017 kregen we steeds minder aanvragen. Wat we ook deden het kwam niet lekker van de grond. Financieel ging het al een tijdje niet heel erg lekker, niet dramatisch maar naar mijn idee niet progressief genoeg. Onwillekeurig begon ik te twijfelen of God mij wel op deze plek bedacht had. 

Begin 2018 gaf mijn vriend en compagnon in de stichting aan om tijdelijk een stap terug te doen wat erin resulteerde dat ik de kar alleen moest gaan trekken. De paniek sloeg min of meer toe. Dit had ik niet direct verwacht.  Naar mijn idee was ik juist bezig om mijn talenten in te zetten voor God. Op mijn manier betrok ik God nog wel in alles. Halverwege 2018, zo vlak voor de vakantie, sprak ik met een andere goede vriend die mij bevroeg over de stichting. Nadat ik dit had uitgelegd keek hij mij aan en zei: “maar wat doe je nu echt?” Waarom ga je niet terug naar waar je goed in bent? Dit zette mij behoorlijk aan het denken. Diep in mijn hart verlangde ik eigenlijk wel weer terug naar dat waar het ooit mee begon. Ik begon steeds meer te twijfelen of ik wel verder moest met de stichting. Deze gedachte over twijfel heb ik gedeeld met mijn vriend waarmee ik de stichting had opgezet en we besloten de vakantie af te wachten, daarna zouden we alle betrokkenen informeren over het voorlopig stop zetten van de stichting. 

Die vakantie zat ik in Frankrijk nietsvermoedend voor de tent rustig een boek te lezen. We stonden dat jaar op de mooiste christelijke camping van Frakrijk en we konden daarom met een gerust hart middels een bluetooth-box wat christelijke muziek luisteren. Op een gegeven moment komt het lied gevoelsmens voorbij. Dit lied trok ineens enorm mijn aandacht. Vooral het refrein sprak mij enorm aan. De tekst ging zo: Relax, ontspan, vertrouw op Mij. Sta op, leer, geloof! Mijn waarheid maakt je vrij. Zet je voeten op de rots, niet op je gevoel. En je zult groeien en Me kennen. Jij zult komen tot je doel’ Onwillekeurig begon ik het refrein in gedachten te herhalen. De woorden werden steeds sterker en duidelijker. Zet je voeten op de rots en niet op je gevoel. Relaxt en ontspannen was ik alleen tijdens mijn vakantie. In het normale leven moest ik van alles, vooral van mijzelf en ik dacht dat anderen van alles van mij verwachten. Ik begon mij ineens te beseffen dat het anders zat.  Nooit eerder werd ik zo aangesproken door een lied als deze keer. Ik wist direct, dit gaat over het vertrouwen op God. Ik begon mij ineens te realiseren dat ik, weliswaar met de beste bedoelingen, veel te veel op eigen kunnen vertrouwde. Ik dacht dat ik het allemaal wel zelf zou kunnen regelen. In plaats van God de leiding te geven, probeerde ik zelf maar wat aan te klooien. Dat werd mij toen in een keer duidelijk. Een moment van inzicht die ik niet snel zal vergeten.

Na de vakantie was ik bij een goede vriend voor een bakje koffie. Echter dat bezoekje verliep iets anders dan ik verwacht had. Ik vertelde hem wat er in mijn vakantie was gebeurd en over mijn twijfels over de stichting. Na hier een tijdje over gepraat te hebben vroeg mijn vriend of ik bereid was om mijn hart aan Jezus te geven. Betreffende de stichting gaf hij aan: misschien moet je die beslissing aan God overlaten. Je zou ook net als Gideon om een teken kunnen vragen. De eerste gedachte die bij mij opkwam was: kan ik God dan zomaar om een teken vragen. Ik geloofde oprecht dat de God van Gideon nog steeds dezelfde is en dat Hij nog steeds tekenen en wonderen doet. Maar zou God mij een teken willen geven? Daar twijfelde ik eerlijk gezet wel een beetje over. Gideon beproeft God een aantal keren. Lees het maar na in richteren 6. Samen lazen we het gedeelte. 

Richteren 6

36 Daarop zei Gideon tegen God: ‘Als U mij werkelijk wilt gebruiken om Israël te verlossen, zoals U hebt beloofd, geef mij dan dit bewijs:

37 ik zal vanavond een wollen vacht op de dorsvloer leggen en als morgenochtend de vacht nat is van dauw, maar de grond eromheen droog, dan weet ik dat U mij zult helpen.’

38 En zo gebeurde het: de volgende morgen stond Gideon vroeg op, wrong de vacht en kneep er een hele schaal water uit!

39 Toen zei hij tegen God: ‘Word alstublieft niet boos op mij als ik U nog eenmaal iets vraag. Ik zou nog een keer een proef willen nemen met de vacht: laat deze keer de vacht droog blijven, terwijl de grond eromheen nat is van de dauw.’

40 God deed wat Gideon had gevraagd, die nacht bleef alleen de vacht droog, maar de grond was bedekt met dauw!

Na het lezen van dit Bijbelgedeelte vroeg mijn vriend of ik geloofde dat God vandaag de dag nog steeds op deze manier werkt. Kan God nog steeds op deze manier tot ons spreken? Natuurlijk geloofde ik dat. Ik geloof zeker dat God nog steeds op dezelfde manier tot ons kan spreken. Mijn vriend zei nog wel, realiseer je wel wanneer je God om een teken vraagt en je moet stoppen, dan is het klaar. Dat was idd wel iets waar ik rekening mee moest houden. Na nog een tijdje te hebben gepraat vroeg mijn vriend nogmaals of ik mijn hart opnieuw aan de Heer wilde geven. Het was voor mij eigenlijk al geen vraag meer, ik wilde niets anders dan dat. We hebben met elkaar gebeden en ik heb opnieuw mijn hart aan de Heer gegeven en gevraagd om de vervulling van de Heilige Geest. Ik ben mijn vriend nog steeds dankbaar voor dit moment. Geleid door de Heilige Geest mocht hij mij bij de Heer brengen.  

Vol van de avond ben ik naar huis gegaan en heb over de gebeurtenis en het gesprek van die avond nog enige tijd nagepraat met mijn vrouw. Wat mijn vriend over Gideon vertelde en mijn geloof dat God nog steeds op dezelfde manier werkt hield mij bezig. Ik besloot daarom om God om een teken te vragen. In een persoonlijk gebed heb ik God heel specifiek om een teken gevraagd. Ik heb God gevraagd of het Zijn bedoeling en Zijn plan is om verder te gaan met de stichting. Ik wilde graag een tastbaar teken in de bewoording “GOED BEZIG”. Deze woorden had ik willekeurig gekozen. Misschien vanuit een stil verlangen naar een schouderklopje of iets dergelijks, maar dat even terzijde. 

Nu was het wachten begonnen. Het meest bijzondere was dat ik God in mijn vraag naar een teken ook nog een soort van kaders had mee gegeven. Ik wilde het nog steeds in eigen hand houden. Echter God heeft mij laten zien dat Hij anders werkt. Het is Zijn plan, niet mijn plan. In de week die volgde was ik natuurlijk heel scherp op alles wat er gezegd en geschreven werd. Maar er gebeurde niets. Zo verstreek de eerste week. Ik moest er nog wel aan wennen dat het misschien wel eens kon zijn dat ik niet verder zou moeten met de stichting. Ongemerkt had ik er eigenlijk al vrede mee. Aan de andere kant was ik er ook klaar voor om door te gaan. Vreemd genoeg gaf mij een en ander eigenlijk ook wel weer vrede. Ik had de beslissing hierin uit handen gegeven en ik wist zeker dat het in goede handen was.

Inmiddels waren we bijna twee weken verder en het was zaterdag. Een dag die ik nooit zal vergeten. Ik had die dag een bedrijfsuitje. We gingen Solex rijden in Dalfsen. Om een beetje de goede sfeer te krijgen moesten we allemaal een zwarte lange leren jas aan. Ik had er al een stuk of 3 aangehad, maar eigenlijk paste mij geen enkele jas. Uiteindelijk besloot ik om er toch maar een aan te doen, al was het maar voor het plaatje. In de tijd dat de instructeur van alles uitlegde over de solex stond ik een beetje met mijn handen in zakken van de leren jas mee te luisteren. Het was een al wat oude leren jas waarvan de jaszak niet echt meer een jaszak was. De voering lag eruit en ik kon met mijn hand vanuit de jaszak helemaal door de jas heen. Ik voelde dat er een stuk voering los zat en moest dit er natuurlijk uithalen. Toen ik het eruit haalde bleek het helemaal niet een deel van de voering te zijn maar een verpakking van een koekje. Ik vouwde het open en tot mijn schrik stond daar met grote letters “GOED BEZIG”. De tekst die ik aan God vroeg als teken. Ik werd warm en kreeg het gevoel dat ik vuurrood werd. Een gevoel van intense vreugde vervulde mij. Nu wist ik dat het Gods bedoeling was dat ik samen met Hem verder mocht bouwen aan de stichting. Ik was vervuld met enorm veel energie en intense rust. Dit gevoel had ik nog nooit eerder ervaren. Het was alsof ik gedragen werd. Een moment om nooit te vergeten. 

Ga jij ook door een onzekere tijd? Weet jij het soms ook niet meer? Heb jij ook soms het idee dat je er alleen voor staat? Weet dan dat je altijd bij God terecht kunt. Je mag Hem alles vragen. Relax, ontspan, vertrouw op Mij. Sta op, leer, geloof! Mijn waarheid maakt je vrij. Zet je voeten op de rots, niet op je gevoel. En je zult groeien en Me kennen. Jij zult komen tot je doel’